นิทานฝากแม่เลี้ยง Noru ...ท่านอื่นๆก็อ่านได้ค่ะ

[goodpie]

Subject: สิ่งมีค่าที่สุดในชีวิต

ในอดีต  มีวัดแห่งหนึ่งชื่อว่าหยวนยินซื่อ   ทุกวันจะมีอุบาสก อุบาสิกา
ผู้มีจิตศรัทธาขึ้นมาไหว้พระขอพรเป็นจำนวนมาก กลิ่นธูปควันเทียนมิเคยขาดสาย

บนเสาคานหน้าวัดหยวนยินซื่อ  มีแมงมุมตัวหนึ่งถักใยทำรังอยู่   มันได้รับกลิ่นอายแห่งธูปเทียนทุกวัน
บำเพ็ญเพียรเป็นเวลาพันกว่าปี  แมงมุมจึงเริ่มบังเกิดดวงจิตพุทธญาณ

อยู่มาวันหนึ่ง  พระพุทธองค์ทรงเสด็จสู่วัดหยวนยินซื่อ เห็นว่าที่นี่มีญาติโยมจำนวนมาก
กลิ่นธูปควันเทียนบูชาไม่เคยขาด  ก็ทรงปีติยินดียิ่งนัก   ก่อนจะเสด็จออกไปจากวัด
พระองค์แหงนพระพักตร์ขึ้นมองอย่างมิได้ตั้งใจ  ก็เห็นแมงมุมบนคาน  พระองค์ทรงตรัสถามแมงมุมว่า

"เจ้ากับเราได้พบกัน นับเป็นบุญวาสนา  เห็นแก่ที่เจ้าบำเพ็ญเพียรมาร่วมพันปี
เราจักถามคำถามหนึ่งกับเจ้า  เจ้าจะว่าอย่างไร"

[goodpie]

แมงมุมได้พบพระพุทธเจ้า  ย่อมดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง จึงรีบรับคำ

พระพุทธองค์ตรัสถามว่า  "ในโลกนี้ สิ่งใดเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด"

แมงมุมหยุดคิดครู่หนึ่ง  ก็ตอบว่า "สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกนี้ ได้แก่ 'สิ่งที่มิอาจได้มา' และ'สิ่งที่เพิ่งสูญเสียไป'"

พระพุทธองค์ทรงพยักพระพักตร์  และเสด็จจากไป

[goodpie]

กาลเวลาล่วงเลยไปอีกหนึ่งพันปี  แมงมุมตัวดังกล่าวยังคงบำเพ็ญเพียรอยู่บนคานของวัดหยวนยินซื่อเช่นเดิม
แต่พุทธญาณของมันได้เพิ่มสูงและแก่กล้าขึ้นเป็นอันมาก

วันหนึ่ง  พระพุทธองค์ทรงเสด็จมายังหน้าวัดอีกครั้ง ตรัสกับแมงมุมว่า  "เจ้ายังสบายดีอยู่ไหม
คำถามที่เราถามเจ้าเมื่อหนึ่งพันปีก่อน  เจ้าได้ไตร่ตรองให้ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิมแล้วหรือยัง"

แมงมุมตอบว่า "ข้าพระองค์ยังคงรู้สึกเช่นเดิมว่า  สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกนี้ได้แก่
'สิ่งที่มิอาจได้มา'  และ 'สิ่งที่เพิ่งสูญเสียไป'"

พระพุทธองค์ตรัสว่า "เจ้าจงตรึกตรองดูให้ดีอีกหน่อย เราจะมาถามเจ้าอีก"

[goodpie]

ผ่านไปอีกหนึ่งพันปี   วันหนึ่งเกิดลมพายุอย่างหนัก  พัดเอาน้ำอำมฤตหยดหนึ่งมาเกาะอยู่บนใยของแมงมุม

แมงมุมจ้องมองหยดน้ำอำมฤต  ช่างใสสะอาด บริสุทธิ์ กลมกลึง ผ่องแผ้วตามธรรมชาติ ดวงจิตก็บังเกิดความชื่นชอบ

ดังนั้น  หลายวันต่อมา ขอแค่ลืมตาขึ้นมาเห็นน้ำอำมฤต แมงมุมก็รู้สึกเป็นสุขใจ  ถึงกับรู้สึกว่า
นี่เป็นวันเวลาที่มีความสุขที่สุดตลอดระยะเวลาสามพันปี

แต่แล้ว  อยู่ๆ ก็เกิดลมพายุขึ้นอีกครั้ง และพัดเอาน้ำอำมฤตจากไป

แมงมุมรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรสักอย่างไป  รู้สึกเหงาและโศกเศร้าเป็นอย่างมาก

ขณะนั้นเอง  พระพุทธองค์ทรงเสด็จมาอีกครั้ง ตรัสถามแมงมุมว่า  "หนึ่งพันปีที่ผ่านมานี้
เจ้าได้ขบคิดคำถามเดิมต่อหรือไม่ ว่าในโลกนี้  สิ่งใดเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด"

แมงมุมนึกถึงน้ำอำมฤต  จึงตอบพระพุทธองค์ด้วยคำตอบเดิมว่า "สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกนี้ได้แก่
'สิ่งที่มิอาจได้มา' และ 'สิ่งที่เพิ่งสูญเสียไป'
คราวนี้ข้าพระพุทธเจ้ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับคำตอบนี้ยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นทวีคูณ"

พระพุทธองค์ตรัสว่า  "ตกลง ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น  เจ้าจงไปเกิดในโลกมนุษย์ดูสักครั้งหนึ่งเถิด!"

[goodpie]

และแล้ว  แมงมุมจึงไปเกิดในตระกูลของขุนนางชั้นสูง  กลายเป็นธิดาของเศรษฐี  
บิดามารดาของนางตั้งชื่อให้นางว่า "จูเอ๋อ" (แมงมุม)

เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก  เพียงพริบตาเดียวจูเอ๋อก็เติบใหญ่เป็นอนงค์นางวัยสิบหกปี น่ารักน่าเอ็นดู สวยงามเกินกว่าใคร

วันหนึ่ง  องค์ฮ่องเต้ทรงจัดงานเลี้ยงฉลองที่สวนบุปผชาติท้ายพระราชวัง  ให้แก่จอหงวนคนใหม่นามว่า "กานลู่" (อำมฤต)

บรรดาหญิงสาวผู้เป็นราชนิกูล  ลูกหลานขุนนางชั้นสูงจำนวนมาก รวมทั้งจูเอ๋อและองค์หญิงฉางเฟิง (สายลม)
ต่างก็มาร่วมงานโดยพร้อมเพรียงกัน

ในช่วงการแสดง  จอหงวนคนใหม่ทั้งร่ายบทกลอน ขับทำนองเพลง แสดงความสามารถมากมาย
หญิงสาวในงานทุกคนต่างก็ต้องมนต์เสน่ห์ ชื่นชอบหลงใหลจอหงวนใหม่กันไปตามๆ กัน

แต่จูเอ๋อรู้อยู่แก่ใจดี  ไม่ได้หึงหวงหรือกระวนกระวายใจแม้แต่น้อย นางรู้ดีว่า
นี่เป็นบุพเพสันนิวาสที่พระพุทธองค์ทรงประทานให้แก่นาง  
ท้ายที่สุดผู้ที่จะได้ครองหัวใจของจอหงวนหนุ่ม  ต้องเป็นนางอย่างแน่นอน

[goodpie]

วันเวลาผ่านล่วงเลยไป  วันหนึ่งขณะจูเอ๋อไปไหว้พระกับมารดา บังเอิญจอหงวนหนุ่มกานลู่
ก็มาไหว้พระเป็นเพื่อนมารดาของเขาเช่นกัน

หลังจากจุดธูป  กราบไหว้พระพุทธองค์เสร็จ ผู้ใหญ่ของทั้งสองก็สนทนากัน

จูเอ๋อกับกานลู่เดินมาคุยกันตรงระเบียง   จูเอ๋อดีใจมาก  ในที่สุดก็ได้อยู่กับคนที่ตนรักแล้ว
แต่ว่าท่าทางที่กานลู่มีต่อจูเอ๋อนั้น  ไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่นัก

จูเอ๋อถามกานลู่ว่า  "ท่านจำไม่ได้แล้วหรือ เรื่องที่เราพบกันบนใยแมงมุม
ในวัดหยวนยินซื่อเมื่อสิบหกปีก่อน"

กานลู่ตอบกลับด้วยความงุนงงว่า  "แม่นางจูเอ๋อ ท่านเป็นหญิงสาวที่งดงามมาก อีกทั้งยังน่ารัก
แต่ท่านช่างมีจินตนาการที่ล้ำลึกเหลือเกินนะ" พูดจบก็จากไปพร้อมกับมารดาของเขา

[goodpie]

เมื่อกลับถึงบ้าน  จูเอ๋อรู้สึกอึดอัดในใจยิ่งนัก
ในเมื่อพระพุทธองค์ทรงจัดการให้เกิดบุพเพสันนิวาสนี้ขึ้นแล้ว
เหตุใดไม่ทำให้เขาจดจำเหตุการณ์นั้นไว้เล่า กานลู่ (อำมฤต) เหตุใดจึงไม่รู้สึกใดๆ  ต่อข้าเลย

หลายวันต่อมา  ฮ่องเต้มีพระราชโองการให้จอหงวนหนุ่มกานลู่อภิเษกสมรสกับองค์หญิงฉางเฟิง  
ส่วนจูเอ๋อได้อภิเษกสมรสกับองค์ชายไท่จื่อจือ

ข่าวนี้ประดุจดั่งเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงในยามกลางวัน!   จูเอ๋อตกใจมาก  นางคิดไม่ตกว่า
เหตุใดพระพุทธองค์ทรงทำกับนางเช่นนี้

หลายวันผ่านไป  นางไม่กินไม่ดื่ม ครุ่นคิดอย่างหนักตลอดเวา จนกระทั่งวิญญาณใกล้ถอดออกจากร่าง
ชีวิตใกล้จะดับสูญ

เมื่อองค์ชายไท่จื่อจือทราบข่าว  รีบเสด็จมาเยี่ยมถึงข้างเตียง
พลางบอกกับจูเอ๋อที่กำลังหายใจอ่อนระทวยอยู่ในขณะนี้ว่า

"วันนั้นในงานเลี้ยงในสวนบุปผชาติ ท่ามกลางหญิงสาวจำนวนมาก  ข้าตกหลุมรักเจ้าในแรกพบ
ข้าเป็นผู้อ้อนวอนเสด็จพ่อ  ขอให้ทรงประทานงานแต่งให้แก่เราสองคน  หากเจ้าต้องเป็นอะไรไป
ข้าก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!" ว่าแล้วก็ชักกระบี่ออกมาเตรียมฆ่าตัวตาย

[goodpie]

ในขณะนี้เอง  พระพุทธองค์ก็เสด็จมา   พระองค์ตรัสกับจูเอ๋อที่วิญญาณกำลังจะออกจากร่างว่า

"แมงมุมเอ๋ย เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่า ใครเป็นผู้พาน้ำอมฤต (กานลู่)  มาถึงที่นี่  คือลม
(องค์หญิงฉางเฟิง)  ใช่ไหม  ท้ายที่สุดลมก็ย่อมเป็นผู้พาเขาไป  
กานลู่จึงเป็นขององค์หญิงฉางเฟิงอยู่แล้ว  สำหรับเจ้า เขาเป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งในชีวิตของเจ้า
เป็นเพียงผู้มาเยือนคนหนึ่งเท่านั้น

"ส่วนองค์ชายไท่จื่อจือ เดิมทีเดียวเขาเป็นต้นไม้เล็กๆ  หน้าวัดหยวนยินซื่อ
เขาเฝ้ามองเจ้ามาตลอดสามพันปี  หลงรักเจ้ามาตลอดสามพันปี แต่เจ้ากลับไม่เคยก้มหน้าลงมามองเขาเลย
แมงมุมน้อย เราจักถามเจ้าอีกครั้งว่า ในโลกนี้  สิ่งใดเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด"

[goodpie]

หลังจากแมงมุมเข้าใจความจริงอย่างถ่องแท้  ก็ตาสว่างทันที   นางทูลตอบพระพุทธองค์ว่า
"สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก ไม่ใช่ 'สิ่งที่มิอาจได้มา' หรือ 'สิ่งที่เพิ่งสูญเสียไป"  แต่
" ต้องอยู่กับปัจจุบัน  แล้วทะนุถนอมความสุขตรงหน้าเอาไว้ให้ดี"

พูดจบ  พระพุทธองค์ก็เสด็จจากไป  วิญญาณของจูเอ๋อก็กลับเข้าร่าง   นางค่อยๆ ลืมตาขึ้นเห็นว่าองค์ชายไท่จื่อจือกำลังจะฆ่าตัวตาย  จึงรีบห้ามปราม  แล้วสวมกอดเขาด้วยความซาบซึ้ง...

ความสุขสูงสุดของคนเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าได้ครอบครองอะไร  
แต่อยู่ที่กระบวนการขณะไขว่คว้าหาสิ่งๆนั้นต่างหาก  
สิ่งใดที่ไม่ได้เป็นของคุณ ท้ายที่สุดก็ฝืนลิขิตไม่ได้

'สิ่งที่มิอาจได้มา' และ 'สิ่งที่เพิ่งสูญเสียไป' ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่ต้องไขว่คว้าให้จงได้เสมอไป

[goodpie]

หมายเหตุ...ขอบคุณ FW mail ...ดี ดี จากคนแปลกหน้า ค่ะ
หนูพายด์

[Guest]

อ่านแล้ว รู้สึกดีจังเลย ทำให้ได้กลับมาโลกของความเป็นจริง
ปกติมักจะอยู่โลกจินตนาการน่ะค่ะ

ขออนุญาต copy ไปส่งเป็นเมลล์ให้เพื่อนคนอื่นๆ อ่านนะคะ

[visnu]

อ่านแล้วรู้สึกดีมาก  ขอบคุณมากครับถ้ามีเอามาโพสอีกนะครับ

[Noru]

:-)  :-)  :-)  :-)  :-)  :-) ขอบคุณ ค่ะ คุณหนู อ่านแล้วตรงใจจริงๆเหมือน คุณหนู รู้จักข้าเจ้า อย่างลึกซึ้งยิ่งนัก ทำให้คิดได้ขึ้นมาที่เดียว  
        ที่ผ่านมา ข้าเจ้า ทำตัวเป็นงูขาวพันปีในป่าไผ่ ไป๋ซู่เจิน ไล่ไขว่คว้าหาสิ่งที่ต้องการ คิดคำนึงถึงสิ่งที่จากไปอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จนมีแต่ความทุกข์กังวล จนลืมปัจจุบันเสียสิ้น พยายามดิ้นรนทุกอย่าง เหมือนงูขาวแม้จะ ต้องใช้คาถาเรียกลมเรียกฝนมาต่อสู้แย่งชิ้งเพื่อให้ได้มา เทียบได้กับ ไป๋ซู่เจิน ทำน้ำท่วมวัดจินซาน ทำให้ผู้คนล้มตายมากมาย เป็นเหตุให้ถูกสวรรค์ลงโทษต้องโดนจองจำอยู่ใน เจดีย์ เหลยเฟิง (ฟ้าคำรณ) ต่อไปนี้จะไม่ไล่หาสิ่งที่อยากได้ ไม่คิดถึงสิ่งที่จากไปจน ตัวและใจเป็นทุกข์ เจ้าค่ะ  เมื่อวานก็ผ่านไปแล้ว พรุ่งนี้ก็ยังไม่มาถึง เราอยู่กับปัจุบันนี้ตอนนี้ ต่างหาก..เนอะ....จะไม่ดิ้นรนหาตังซื้อไฮยาซิน..จะไม่คิดถึงตังที่โดนโกงไป...เลี้ยงเสือเลี้ยงช้างที่มีอยู่ไปวันๆใจเป็นสุขก็พอแล้ว...โล่งเลย....ชิมิชิมิ........555555555

[Tortea'shm]

ขอบคุณครับ สำหรับนิทานดีๆ แบบนี้  อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ ครับ   :]

[P L A thong]

ซึ้งและขนลุกกกก